طلوع ام پرپر شد
گل وجودم غروب کرد
اتاقم سکوت کرد
صدایم تاریک شد
قدم هایم تنگ شد
نفسهایم را کوتاه کرد
دیگر نمی دانم که به چه دل خوش کنم
به این همه دلزدگی که هیچکدام سرجایشان نیستند
یا یارانی که یادشان رفته دلتنگی چیست !
که کنار این یکی بنشینم و با آن یکی بنویسم
۰۰:۲۶ ۸۸/۹/۲۸ - یاد
دیده ام را بسته ام
لب های هم بسته است
گوش هایم تیز تیز
شعله ی آتش در گوشم نقش بسته است .
جز نفس من و آتش چیزی در نوایم نیست !
دوست می دارمش
دوست داشتنش که گناه نیست
تاریکِ تاریک است
ساکتِ ساکت
جز صدای سوختن آتش نیست در جانم
در این وقت شب و این قرص ماه و این نوای آتش
یک فنجان قهوه و قل قل کتری خالیست جایش
۸۸/۹/۲۶ - یاد
در تاریکی های درونم هرچه که می خواهم هست
اما انگار هیچ چیز نیست .
چه در بیرون و چه در درون چیزی کم و کسر نیست
ولی انگار اصلا چیزی نیست .
هیچ هیچ ام ، تمام تمام ، ارضای ارضا !
چیزی برای بدست آوردن نمی خواهم ، هیچ !
این من ، آن من نیست .
۸۸/۹/۲۴ - یاد
دوست را برزخ دل و عقل کردند
که هیچ گاه ندانی که عاشق ش هستی یا دوستش داری
گاه عشق ش در تو فوران می کند
گاه برای آسایش ش رهایش می کنی
ای دوست ! تورا این چنین دوست دارم
که نه برایت بمیرم و نه تو را به حال خویش دارم
۸۸/۹/۲۴- یاد